Week 11 en 12 - We vliegen er doorheen!

Lieve lieve allemaal,

Na 12 fantastische weken zit het er na vandaag dan toch echt op. Nog een paar uurtjes van het gezellige Buenos Aires en het heerlijke weer hier genieten en dan stappen we vanmiddag op het vliegtuig naar NL. Echt een heel gek idee dat het er nu op zit en als ik heel eerlijk ben zou ik het allerliefst nog een paar maanden doorreizen, want wat was het een mooie ervaring. Ik heb zo ontzettend veel gezien en beleefd en leuke mensen ontmoet, ben echt heel blij dat ik dit heb kunnen doen en ik kan het iedereen aanraden!

Natuurlijk sluit ik deze reis af met nog een verslag over de afgelopen 2 weken, ik hou het alleen wel wat korter want ik wil natuurlijk nog even een paar uurtjes zon mee pikken (en moet m´n tas ook nog pakken voor de aller allerlaatste keer!).

We zijn de afgelopen weken letterlijk en figuurlijk door Argentinie en zelfs een stukje Brazilie heen gevlogen. Ik had al veel gezien maar daar is in korte tijd ook nog eens heel erg veel bij gekomen! Het ´verlanglijstje´ was nog aardig groot en dat zijn de afstanden hier ook, dus de enige manier om alles te kunnen zien en doen wat we nog wilden was per vliegtuig.

Om te beginnen vlogen we vanuit Puerto Madryn naar Rio de Janeiro waar we 2 dagen lang alle highlights van deze enorme stad hebben bezichtigd; uiteraard het Christusbeeld, de Copacabana (2x, de eerste keer in de hozende regen!), de Suikerbroodberg ende beroemde mozaiek trappen in de wijk Lapa, van de onlangs overleden Chileense kunstenaar Selaron. Helaas waren we van tevoren vergeten het weerbericht te checken en bleek maart de natste maand van het jaar te zijn! Dit hebben we de eerste dag dan ook geweten, maar gelukkig was het de 2e dag wel droog en dat het bewolkt was, was helemaal niet erg, anders was het bloedheet geweest.

Van Rio vlogen we naar de Braziliaanse kant van de watervallen van Iguazu. Deze gigantische watervallen liggen op de grens van Brazilie en Argentinie. De eerste dag hebben we de Braziliaanse kant bekeken en de volgende dag de Argentijnse. Wat een gigantisch geweld al dat water, echt super mooi om te zien.

Van Iguazu vlogen we door naar Salta in het noorden van Argentinie. In deze omgeving hebben we 4 dagen een auto gehuurd en WAUW, wat was het hier mooi! Ik weet het, dit heb ik de afgelopen weken al heeeeeeeel vaak geschreven, maar ook nu heb ik m´n ogen weer uitgekeken. De natuur is steeds zo afwisselend geweest de afgelopen maanden dat ik iedere keer weer versteld stond en dus ook hier weer! Rotsformaties in alle kleuren van de regenboog, enorme cactussen, spierwitte zoutvlaktes, valleien met wijngaarden en hele leuke authentieke dorpjes, een korte samenvatting van 4 hele mooie dagen. Om de paar kilometer rijden zetten we de auto weer aan de kant om foto´s te maken en van het uitzicht te genieten. Ook hebben we nog een paar wijnproeverijen meegepakt in Cafayate, een van de belangrijkste wijnstreken van Argentinie, ook niet vervelend!

Eergisteravond zijn we naar Buenos Aires gevlogen en aangezien we hier maar 1 volle dag hadden, wilden we natuurlijk zoveel mogelijk zien. Daarom hebben we gister fietsen gehuurd en hebben we de hele dag lekker rondgefietst. We hebben onder andere het voetbalstadion van Boca Juniors bezocht en de ontzettend leuke, gekleurde wijk La Boca. Uiteraard hier en daar van een tango-optreden genoten en de dag afgesloten met een Argentijnse steak en een rood wijntje op het terras.

De uitgebreide versie van de afgelopen 2 weken (en uiteraard ook van de 10 weken daarvoor) zal ik jullie live vertellen (voor wie het leuk vindt natuurlijk!), voor nu hou ik het hierbij!

Ik vond het ontzettend leuk om deze reisblog bij te houden en continue jullie leuke reacties te lezen. Stiekem zal ik het schrijven ook wel een beetje missen, maar ik denk niet dat jullie op een wekelijks verslag van mijn ´gewone´ leventje zitten te wachten! Bedankt dat jullie mij hebben gevolgd en een beetje met me hebben meegereisd en tot snel in NL!

Dikke kus, Suzanne en Meindert xxx

PS: zal kijken of ik straks nog wat foto´s kan plaatsen, anders doe ik dat thuis!

Week 10 - Hollands onderonsje

Ik was gebleven bij de busrit naar Puerto Natales, oftewel, weer terug naar Chili. Dit betekende een 15-uur durende busrit, ene land uit, andere land in, met het pondje over en weer 2 stempels in m´n paspoort erbij. Samen met Rob & Jeroen, Raymond & Elise en Tom& Vera van de Antarctica club kwamen we ´s avonds laat in Puerto Natales aan.

Puerto Natales is de uitvalsbasis voor bezoekers van nationaal park Torres del Paine, een prachtig natuurgebied in het Chileense deel van Pategonie, bestaande uit bergen, gletsjers, meren, rivieren en veel beesten.Het park dankt zijn naam aan de de granieten torens (Torres) die bij helder weer op verschillende plaatsen goed te zien zijn.

Zoals ik vorige week al schreef, was het plan om hier met Rob & Jeroen en Raymond & Elise een auto te gaan huren en daarnaast nog een paar dagen te gaan wandelen om wat overtollige calorieen te verbranden. De auto is gelukt, maar het wandelen kwam er op de een of andere manier niet erg van!

2 dagen lang zijn we met z´n vijven door het park heen gereden. We hebben niet alleen heel veel mooie natuur gezien, maar ook ontzettend gelachen. En wat heerlijk om gewoon weer eens lekker alleen maar Nederlands te praten! Naast prachtige blauwe meren, besneeuwde bergtoppen, de Torres enwatervallen hebben we ook aardig wat wild langs zien komen; lama´s, emoes, flamingo´s, vossen, condors en roofvogels.

De 2e ochtend hadden we ´s ochtends om half 8 bij Jeroen en Rob afgesproken, maar we waren allemaal een uur te laat. Dit hadden we te danken aan meneer Apple, aangezien de tijd op onze telefoons (en dus wekkers) ´s nachts een uur was terug gezet. We hebben de hele dag niet geweten waarom dit was gedaan enhoe laat het nou echt was, maar ´s avonds bij terugkomst in het hostel bleek dat tot 2 jaar terug op deze datum de wintertijd inging in Chili. Meneer Apple had de tijd dus ook niet helemaal zonder reden terug gezet, maar liep alleen wel wat achter in zijn administratie, aangezien de wintertijd tegenwoordig pas eind maart in gaat! We waren allang blij dat we ons deze dag hadden verslapen en niet de dag erna, want dan hadden we de bus naar El Calafate gemist!

Maandagmiddag aangekomen in El Calafate en afscheid genomen van elkaar. Vanaf hier gingen we allemaal weer onze eigen weg. Voor mij betekende dit nog een klein dagje alleen, want de volgende dag om een uur of 16.00 stond Meindert op het vliegveld!

Het duurde die dag heel erg lang voor het 16.00 uur was en ikben in tijden niet zo nerveus geweest,maar wat was het fijn om elkaar na 9 weken weer te zien!

Aangezien Meindert in een kleine 3 weken zo´n beetje heel Argentinie wil zien, hadden we geen tijd te verliezen! De volgende dag zijn we daarom gelijk naar de trekpleister van El Calafate gegaan, namelijk Perito Moreno.

Perito Moreno is een gigantische gletsjer dieeindigt in een fjord, waar het ijs 60 meter dik is en 5 km breed. Ieder dag schuift de ijsmassa 1 tot 2 meter verder. Dit hebben we goed kunnen waarnemen want regelmatig hoorden we het ijs kraken en brak er weer een enorme brok ijs af om met een gigantisch kabaal in het water terecht te komen. Wat blijft de natuur toch verrasssen! Nadat we een paar uur lang de gletsjer van verschillende kanten hadden bewonderd, was het tijd om ook zelf het ijs op te gaan, in de vorm van een ´mini icehike´. Met onze ´crampons´ (stevige ijzere punten voor onder je schoenenom meer grip te hebben op het ijs) ondergebonden hebben we een anderhalf uur durende wandeling over het ijs gemaakt, was erg mooi.

´s Avonds hadden we met Clare (het Engels meisje met wie ik Spaanse les heb gevolgd en later nog een paar keer heb gezien)afgesproken om te gaan eten. Was echt super leuk om elkaar na 6 weken weer te zien en bij te kletsen.

Onze volgende bestemming was Puerto Madryn aan de Atlantische kust van Argentinie, een stuk naar het noorden toe. Dit betekende een heerlijke busrit van zo´n 24 uur, maar ja je moet er wat voor over hebben he om je vriend pinguins te laten zien! Dit is namelijk waarvoor we hierheen zijn gekomen. Puerto Madyn ligt op een schiereiland wat vooral bekend staat om de walvissen die langs de kust zwemmen. Maar helaas, wij zitten hiervoor nu niet in het juiste seizoen. Verder zijn hier dus pinguins te bewonderen, zeehonden, zeeleeuwen, zeeolifanten en met een beetje geluk ook orka´s.

Gister hebben we met een gids het schiereiland bezocht en hebben we (gelukkig!) inderdaad een stuk of 15 pinguins gezien. Voor Meindert erg leuk omdat hij deze beestjes nog nooit eerder in het echt had gezien en ik kon weer een nieuw pinguinsoort aan mijn lijstje toevoegen! Verder hebben we inderdaad veel zeeleeuwen/honden/olifanten gezien en van heeeeeel in de verte 2 orka´s,maar dit mag geen naam hebben.

Vandaag gaan we, redelijk onverwachts, weer een nieuw land aan doen, over een paar uurtjes vliegen we namelijk naar Rio de Janeiro!!! Deze bestemming had Meindert heel hoog op zijn wensenlijstje staan en aangezien het vanuit hier net zo duur is om daar heen te vliegen als naar het noorden van Argentinie, dachten we, waarom niet! (wat heb ik toch veel voor hem over he!)

Na een paar dagen Rio is het plan om naar de watervallen van Iguazu te gaan op de grens van Argentinie en Brazilie en daarna naar Salta in het noorden van Argentinie. Tja, en dan komt het eind van de reis toch echt wel in zicht. Maar daar wil ik nu natuurlijk nog niet te veel over nadenken, dus voorlopig genieten we hier nog lekker een paar weken met z´n tweetjes.....

Adios!

Suus& Meindert

Week 8 en 9 - Antarctica, het 7e continent!

Lieve allemaal,

ik ben weer terug in de bewoonde wereld! Wat een geweldige, bijzondere week heb ik achter de rug, ik weet gewoon niet waar ik moet beginnen met vertellen en vooral ook niet hoe ik moet vertellen wat ik de afgelopen dagen heb gezien en beleefd. Maar ik ga het proberen.....

Het voelt in ieder geval ontzettend gek om na ruim een week op zee te hebben gezeten, compleet afgesloten van de buitenwereld, weer terug te zijn in Ushuaia. Ik voel de zee nog deinen in m´n hoofd!

Woensdag 27 februari, eind van de middag ging ik met zo´n 140 Chinezen en 30 niet-Aziaten aan boord van de Ocean Diamond, het avontuur was begonnen. Ik was natuurlijk erg nieuwsgierig naar m´n kamer en kamergenootje(s) en daar was gelijk de eerste meevaller: ik had betaald voor een 3-persoonskamer maar trof een tweepersoons en mijn kamergenootje Lizzy (Duitsland, 44) zat al op me te wachten. Een heerlijk bed, grote zachte handdoeken, een badjas en televisie, dat kon in ieder geval al niet beter. Na kennis te hebben gemaakt met de overige niet-Aziaten (na China bleek NL met 5 personen het best vertegenwoordigd), een welkomstpraatje van de crew en het verkennen van het reusachtige schip vertrokken we rond een uur of 18.00 uit de haven van Ushuaia.

De eerste 1,5 dag bestond uit varen, we moesten de gevreesde Drake Passage door alvorens we Antarctica bereikten. Deze staat bekend om zijn onstuimige hoge golven en alhoewel het redelijk meeviel waren de pillen die ik in Ushuaia had gekocht tegen zeeziekte niet geheel overbodig!

We hoefden ons tijdens de eerste dagen op zee gelukkig niet te vervelen, er was volop entertainment. Sowieso hebben we gedurende de hele reis heel veel tijd etend doorgebracht, echt niet normaal hoeveel eten en drinken we met z´n allen naar binnen hebben gewerkt! Het ontbijt en de lunch bestonden iedere dag uit een uitgebreid buffet en ´s avonds stond er een heerlijk 4-gangen diner voor ons klaar. Dan was er eind van de middag altijd nog een ´afternoon-tea´ met koekjes en vaak was er aan het begin van de avond, als we een briefing hadden, wel weer een reden om op iets te proosten en daar hoorden uiteraard ook hapjes bij! Ik pas nog net in al mijn kleren maar deze reis had echt niet veel langer moeten duren...

Naast eten waren er continue lezingen over onder andere Antarctica´s wildlife, yogalessen (dat was een hele bijzondere ervaring, yoga midden op zee en ik moest daarna ook hardhollend naar m´n kamer voor een pilletje haha!) en ´s avonds (hoe kan het ook anders met 140 Chinezen): karaoke! Ook heb ik nog wat uurtjes in de fitness doorgebracht (wat totaal niet opweegt tegen al de calorieen, maar ach, beter iets dan niets!), waarbij ik m´n fiets erg goed moest vasthouden om er niet af te vallen!

Op dag 3 mochten we ´s middags dan eindelijk voor het eerst aan land voor een bezoek aan Great Wall Station, het eerste Chinese onderzoeksstation op Antarctica. Normaal gesproken worden hier geen bezoekers toegelaten, maar voor 140 Chinezen werd uiteraard een uitzondering gemaakt en de rest mocht mee. Er was hier verder niet heel veel te zien en beleven, maar het was natuurlijk erg leuk om voor het eerst in de zodiak (een kleine gemotoriseerde rubberboot waarmee we tijdens alle excursies in groepjes werden vervoerd) te stappen en bovendien werden we ook gelijk getrakteerd op de nodige pinguins en zeehonden.

Dag 4 was de eerste ´echte´ excursiedag en we hadden ontzettend veel mazzel met het weer. Een strakblauwe lucht en zon, heerlijk. ´s Ochtends hadden we een zodiakcruise en ´s middags stond er een ´landing´ op het programma. De groep werd meestal in tweeen gedeeld, waarbij de ene helft aan land ging en de andere helft in zodiaks ging rondvaren om wilflife te spotten en van de prachtige ijsbergen te genieten. Ik denk dat dag 4 mijn favoriete dag was, niet alleen was het weer schitterend, maar we hebben zoveel mooie dingen gezien die dag. Echt geweldig om tussen die enorme ijsrotsen en gletsjers te varen en ondertussen overal pinguins, zeehonden en hier en daar een walvis te zien. Ook de landingen waren heel bijzonder. We werden aan alle kanten omringd door nieuwsgierige pinguins die af en toe aan je laars kwamen knabbelen en je moest echt goed uitkijken waar je liep, om niet per ongeluk op een pinguin te gaan staan! Verder had je na een kleine klim naar boven een prachtig uitzicht over het water en ijs. Tussen de excursies door werden we overigens vanaf de boot ook nog getrakteerd op een aantal walvissen, iets wat de dagen daarna ook nog meerdere malen gebeurde. Regelmatig werd er tijdens het varen omgeroepen dat er op bijvoorbeeld ´stuurboord 14.00 uur´ walvissen voor de boot zwommen dus dan renden we weer met onze camera naar het dek!

Op dag 5 en 6 hadden we iets minder geluk met het weer: sneeuw, hagel, regen, storm, we hebben alle omstandigheden meegemaakt. Dit maakte de Antarctica ervaring natuurlijk wel nog veel ´echter´ en avontuurlijker want bij Antarctica denk je toch eerder aan kou en sneeuw dan zweten in de zon! We hadden ook erg veel lol in de zodiak als we weer allemaal een grote plens water over ons heen kregen. Gelukkig kregen we op dag 1 allemaal een heerlijke grote, water- en winddichte gele jas, die ons de hele week warm en droog heeft gehouden. Dit kon ik echter niet zeggen van de ´waterdichte´ broek en handschoenen die ik in Ushuaia had geleend voor zo´n 50 dollar. Ik kon m´n legging en ondergoed na iedere cruise uitwringen!

Na 3,5 dag op het water en aan land waren we allemaal meer dan voldaan en keerden we op dag 7 weer terug richting Ushuaia. De laatste 2 dagen op zee hebben we wederom voornamelijk etend en luierend doorgebracht en de laatste avond moesten we allemaal nog van onze meegebrachte flessen wijn af, dus het beloofde een gezellige laatste avond te worden! Tijdens de terugtocht werden we regelmatig weer aan dek geroepen omdat er walvissen of dolfijnen gespot waren, we hebben zelfs de (schijnbaar) zeer zeldzame Blue Whale gezien (die meerdere leden van de bemanning zelfs nog nooit hadden gezien).

Samenvattend staat de teller na deze week op 3 verschillende walvissoorten gezien, 2 verschillende soorten pinguins, 3 variaties zeehonden en 1 soort dolfijn, geen slechte vangst!

Vanochtend vroeg zijn we in Ushuaia gekomen waar we na een overheerlijk laatste ontbijt om een uur of 9 weer in de haven stonden. Afscheid genomen van alle leuke mensen die ik heb ontmoet, die er mede voor hebben gezorgd dat dit een onvergetelijke ervaring was. En wat voel ik me ontzettend ´rijk´ nu ik kan zeggen dat ik alle 7 continenten heb bezocht, wauw! Dit betekent echter niet dat ik nu uitgereisd ben hoor, want de eerste plannen voor een trip naar de noordpool zijn al in de maak!! Er zijn nog zo veel mooie plekken te bezoeken, ik denk niet dat het reizen ooit gaat vervelen.

Maar eerst nog ruim 3 weken te gaan in Argentinie. Morgenochtend stap ik in de bus naar Puerto Natales, Chili. Na een busrit van 15 uur ga ik een dag of 3 doorbrengen in nationaal park Torres del Paine. Toevallig zit ik morgen met 4 Nederlanders en 2 Duitsers van de Antarcticareis in de bus en waarschijnlijk gaan we met de Hollanders een dag een auto huren. Verder is mijn plan om hier nog 1 a 2 dagen te gaan wandelen en daarna vertrek in naar El Calafate om Meindert op te wachten. Nog heel veel moois in het vooruitzicht dus!

Ciao, xxx Suzanne

Week 7 - San Carlos de Bariloche, El Chalten, Ushuaia en stress!

Lieve allemaal,

Week 7 zit er alweer op, wat begint de tijd te vliegen. En wat heb ik weer een fantastische week gehad! Volgens mij val ik een beetje in herhaling, maar alles is gewoon zo mooi. Soms vraag ik me af hoeveel ruimte er nog is op mijn ´harde schijf´ om al dat moois op te slaan!

Ik was gebleven in Bariloche.... Samen met de Australische jongen (Rajat, 31) had ik zoals gezegd een auto gehuurd voor 2 dagen. De eerste dag hebben we een prachtige rit gemaakt door het 7 merengebied waarin Bariloche gelegen is. Achteraf gezien hebben we die dag iets te lang in de auto gezeten en iets te weinig van de omgeving buiten de auto genoten. Aangezien we voor donker weer terug wilden zijn in Bariloche, konden we aan het eind van de dag niet meer stoppen als we leuke plaatsjes tegen kwamen, dat was wel jammer. Maar het was prachtig en wat was het heerlijk om onze eigen route en tempo te kunnen bepalen. Het eerste gedeelte ging over geasfalteerde wegen en was prima te doen. Vervolgens ging een groot deel (qua tijd althans) over ´bumpy roads´. Wat kun je je dan verkijken op een stukje van 25 kilometer!

Het werd nog even spannend aan het eind van de dag. Met nog zo´n 120 kilometer te gaan naar Bariloche begon de tank steeds leger te raken. We wisten niet of we nog dorpjes tegen zouden komen onderweg en waren al aan het bedenken hoe we de nacht in de auto zouden kunnen doorbrengen. Maar godzijdank, als een geschenk uit de hemel, doemde er ineens toch een piepklein dorpje op uit het niets met het mooiste dat ik die dag heb gezien; een tankstation! Achteraf konden we onszelf wel voor de kop slaan natuurlijk, want waarom hadden we uberhaupt het risico genomen en niet gewoon voor de zekerheid de tank halverwege de rit weer volgegooid? Nou ja, het was natuurlijk wel een stuk avontuurlijker zo!

Eenmaal terug in Bariloche wist Rajat een heel goed, populair restaurant waar alle locals iedere avond voor in de rij staan om een tafeltje te bemachtigen. Dit moesten we natuurlijk proberen! Na een minuut of 20 wachten was er een tafeltje vrij, maar tot op de dag van vandaag weet ik nog steeds niet waarom mensen in godsnaam voor dat restaurant in de rij staan! Natuurlijk gingen we voor de specialiteit van het huis, wat echter niet veel meer was dan een platgeslagen schnitzel met heel veel ham en kaas erop. Ook sfeervol kon je het restaurant niet noemen, maar over smaak valt natuurlijk niet te twisten!

Omdat we de eerste dag wel erg veel in de auto hadden gezeten, besloten we het de 2e dag wat rustiger aan te doen, iets minder kilometers en iets meer stoppen onderweg om van de natuur te genieten. Daarom kozen we voor een route op slechts een half uurtje rijden van Bariloche. We hebben die dag in totaal denk ik maar een kilometer of 50 afgelegd en tussendoor mooie wandelingen gemaakt. Verder heerlijk gelunched op het strand, koffie en smoothies gedronken en een beetje geluierd, erg relaxed dus!

De volgende dag weinig gedaan. Beetje rondgeslenterd in het stadje, maar weer eens iets van chocola gegeten (!) en van het zonnetje en het mooie uitzicht vanuit m´n hostel genoten. ´s Avonds zijn we met een grote groep (waaronder 5 Nederlanders, dus nee, ik vermijd ze niet, kom ze alleen niet overal tegen!) wezen kaasfonduen, erg lekker en gezellig.

Donderdag had ik mezelf maar een keer getrakteerd op een vlucht in plaats van een hele lange busrit, ook wel eens leuk voor de afwisseling! Aan het eind van de avond gearriveerd in El Chalten, een schattig klein dorpje aan de voet van Fitz Roy National Park in Pategonie, het gebied bij uitstek in Argentinie om te hiken.

Toen ik de volgende morgen wakker werd bleek het super mooi weer te zijn (iets waar je hier in het zuiden van Argentinie lang niet altijd zeker van bent), dus wandelschoenen aan en gaan! Het fijne van Fitz Roy National Park is dat je hier heel makkelijk alleen kunt wandelen, de paden zijn goed gemarkeerd en je loop vanuit je hostel zo het park in. Daar ging ik dus in m´n uppie, klaar voor een wandeling van een kleine 8 uur. Natuurlijk was ik stiekem wel een beetje bang dat ik ging verdwalen, maar het bleek inderdaad erg eenvoudig te zijn en bovendien was ik niet de enige wandelaar die dag. En wat heb ik ontzettende genoten, alles was zo mooi: de groene bomen, de kale bomen, de boomstronken, de riviertjes, de besneeuwde bergen, de rotsachtige bergen, kortom, alles! Wat is het toch een heerlijk gevoel om zo midden in de natuur te. Ik heb zo´n beetje na iedere 10 stappen een foto gemaakt, dus degene die geinteresseerd is kan de wandeling straks virtueel samen met mij maken!

De eerste 3 uur was de route zo goed als vlak, erg goed te doen dus. Daarna volgde er een heel groot bord met ´Danger´, oftewel een uur steil omhoog en dus ook weer een uur steil naar beneden (wat wederom zwaarder was dan naar boven toe). Ik vond het bord ietwat overdreven, heb ondertussen wel zwaardere klims meegemaakt, maar het was evengoed wel even werken. Eenmaal bovenaan gekomen was het uitzicht geweldig: een prachtig blauw meer met besneeuwde puntige bergtoppen op de achtergrond. De wandeling terug viel het laatste uur toch een beetje tegen. M´n benen waren aardig moe ondertussen dus ik ging zwalkend naar beneden. Eenmaal terug in El Chalten ben ik het eerste restaurant dat ik tegenkwam ingedonken voor een lekker bord pasta en een glas wijn, dat had ik wel verdiend!

De volgende dag in El Chalten had ik minder geluk met het weer en heb ik de hele dag niet veel meer kunnen doen dan een beetje luieren en zondag volgde er weer een reisdag, dit keer naar het meest zuidelijke puntje van de wereld: Ushuaia.

En...... ik ben niet zomaar in Ushuaia, de reden dat ik hier ben is namelijk omdat hier vandaan morgen mijn boot naar ANTARCTICA vertrekt!!!!! Ik kan het nog bijna niet geloven en gister zag het er ook even naar uit dat het niet ging gebeuren, maar inmiddels heb ik alles zwart op wit en stap ik morgen eind van de middag aan boord van de Ocean Diamond, voor een 9-daagse cruise naar het 7e continent!

Ik had deze trip stiekem al in m´n hoofd voordat ik naar Zuid-Amerika vertrok en heb de afgelopen weken ook meerdere organisaties gemaild voor lastminutes. Helaas was alles of te duur of op een te vroeg of te laat tijdstip en had ik de reis alweer uit m´n hoofd gezet. In Bariloche kwam ik echter een Nederlandse jongen tegen die net terug was van Antarctica en hij gaf met het adres van de organisatie waar hij de trip had geboekt. Nog geen uur later had ik een mail met goede lastminute opties en de volgende dag heb ik geboekt.

Zoals ik echter al zei, gister was de trip opeens weer even heel ver weg. Ik had nog steeds geen officiele bevestiging en de Chinezen (die het schip voor zo´n 75% hebben afgehuurd) besloten opeens met meer mensen te komen. Aangezien zij de hoofdprijs betalen betekende dit dus automatisch minder ruimte voor de lastminutes. Om een lang verhaal kort te maken (o nee, het verhaal is inmiddels alweer heel lang!), de afgelopen 24 uur waren errug stressvol (dat kan dus zelfs op reis gebeuren), maar vanmorgen was daar het verlossende woord, er was nog een bed voor mij beschikbaar! Vervolgens was er nog wel even wat gedoe met m´n creditcard, maar daarna kon dan eindelijk de vlag uit en heb ik samen met de meelevende mensen hier in het hostel (uiteraard was iedereen inmiddels op de hoogte van mijn ´situatie´) heel hard gejuicht! Nog steeds durf ik het pas echt te geloven als ik morgen aan boord stap....

Jullie zullen dus even moeten wachten op mijn volgende reisverslag want de komende 9 dagen begeef ik mij op een uber luxe cruiseschip en tussen de pinguins, dolfijnen en walvissen. Vandaag nog even de laatste inkopen doen (regenbroek, handschoenen, wijn en pilletjes tegen zeeziekte, de rest krijgen we aan boord) en dan gaat het avontuur beginnen!

Uiteraard ontvangen jullie een uitgebreid verslag en foto´s als ik terug ben.....

xxxx

Week 6 - Chillen in Chili!

Hola amigos!
Alweer een week voorbij, wat gaat de tijd snel. Ik ben nu precies halverweg mijn reis, 6 weken achter de rug en nog 6 weken te gaan. Ik merk dat ik wel een beetje aan het aftellen ben omdat ik heel erg uitkijk naar de dag dat Meindert naar Argentinie komt (over een kleine 3 weken). Aan de andere kant kan de tijd me niet langzaam genoeg gaan, want er is nog zoveel moois om te zien en te doen.

Voor m´n gevoel heb ik de afgelopen week voornamelijk heel veel tijd besteed aan reizen en wachten: wachten op mooi weer, vanwege het weer wachten tot er weer tours werden georganiseerd, wachten op bussen, wachten op busstations en wachten in de nachtbus die pech had, tot een andere bus ons kwam ´redden´. Wat zal ik een ontzettend geduldig persoon worden, pfff! Maar ook wachten is een onderdeel van reizen en op het weer kun je natuurlijk nooit vertrouwen....

Zoals ik al aangaf konden we Chili niet uit en besloten Filiz en ik om verder naar het zuiden te reizen in Chili. Met de nachtbus vertrokken we zondag naar La Serena, een leuke plaats aan het strand. Hier hebben we 2 nachten gespendeerd. De eerste dag hebben we heerlijk op het strand doorgebracht, waarna we hebben genoten van ons uitje naar de eerste, echte, grote supermarkt sinds weken, wat een feest! Wat heerlijk om weer een keer lekker bruin brood met kaas te eten en een eigen maaltijd met wat vitamines te bereiden. Ik mis niets snel iets van thuis qua eten, maar wat smaakte dit goed!

De volgende dag zijn we met een excursie naar een paar verschillende eilandjes voor de kust geweest om pinguins, dolfijnen, zeeleeuwen, zeehonden en zelfs een zee-olifant (ja, die bestaan ook!) te spotten. Een heerlijke dag en we hebben heel veel gezien.

De volgende ochtend zijn we op de bus naar Santiago gestapt. Ik wist nog niet zo goed wat ik vanaf daar wilde gaan doen, ik blijf m´n plannen continue wijzigen. Aan de ene kant voelt het alsof ik nog zeeen van tijd heb, maar aan de andere kant heb ik ook het gevoel dat ik moet opschieten en dat er bij iedere keuze die ik maak ook weer dingen afvallen (het is net of ik mezelf nu in het ´gewone´ leven hoor praten. Wat dat betreft maakt het dus niet uit waar ter wereld ik zit en wat ik doe, kiezen zal nooit mijn sterkste kant worden!)

Ondertussen begon Filiz met wel een beetje te irriteren (en ik denk ik haar ook!). Het is ook best gek om een hele week van ´s morgens vroeg tot ´s avonds laat met een vreemde door te brengen en het komt toch weer veel neer op je aan elkaar aanpassen en overleggen (en een van de redenen om alleen reizen is nou net dat dat niet hoeft). Ik keek er dus weer erg naar uit om alleen verder te gaan. Bovendien heb ik deze week gelezen dat regelmatig alleen zijn goed is voor je gezondheid, creativiteit en sociale vaardigheden, nou dan is de keus snel gemaakt!

Eenmaal in Santiago aangekomen ben ik binnen een paar uur weer naar het busstation vertrokken om een ticket verder naar het zuiden te kopen voor diezelfde avond. Een veel te grote en veel te warme stad en grote steden hebben we in Europa ook wel genoeg, dus wegwezen hier! Afscheid genomen van Filiz en opeens was ik dus weer alleen, heerlijk, maar hetvoelde opeens ook wel weer een beetje gek en spannend.

Wat zo leuk is als je alleen bent (of het nu op een busstation is, in een hostel of tijdens een excursie), je hebt zo snel contact met andere mensen. Ik heb de laatste dagenveel met locals gesproken die het allemaal erg interessant vinden om met een lange blondharige Europesete kletsen en ik vind het uiteraard ook erg leuk om een beetje Spaans te brabbelen zo nu en dan.

De nachtbus van Santiago naar Pucon (zo´n beetje halverwege Chili, in het ´Lake District´) was interessant. Na nog geen uur rijden hadden we een olie-probleem en hebben we midden in de nacht, zoals ik al schreef, op een nieuwe bus moeten wachten. Nou ja, of je nu 12 of 15 uur in een bus zit maakt dan ook niet zoveel meer uit...

In de stromende regen kwam ik aan inPucon en kon ik uiteraard niet meteen een hostel vinden omdat het hier hoogseizoenis en alle accommodaties volzaten met Chilenen. Met name op momenten dat ik ergens in de regen aankom loop ik hier tegenaan en meestal stopt het met regenen als ik een hostel heb gevonden! Pucon is een superleuk plaatsje, gelegen aan een meer met mooie bergen op de achtergrond en doet onder andere door de vele houten chalets erg aan de Europese ski-gebieden denken. Helaas is het 2 dagen slecht weer geweest en dan kun je weinig. Daarom heb ik mezelf op Valentijnsdag maar getrakteerd op een romantisch diner voor 1met een overheerlijke brownie als toetje, je moet wat op zo´n dag!

De volgende dag wilde ik ondanks de regen toch heel graag wat doen. In tegenstelling tot veel andere reizigers kan ik echt niet langer dan 1 dag niks doen en een beetje in m´n hostel rondhangen. Ik ben thuis al niet heel goed in ´niksen´, maar hier vind ik het helemaal zonde van mijn tijd. Op aanraden van de eigenaar in het hostel daarom de minst weer-afhankelijke excursie geboektdie met een busje langs een aantal mooie plekken voerde (bos, rivieren, mooie meren, watervallen en natuurlijke hotsprings ter afsluiting). Het werd niet alleen een hele mooie tocht, maar ook nog eens een hele leuke en interessante, van de 20 mensen was ik de enige niet-Chileen! Ik spreek weinig Spaans, maar zij spreken nog minder Engels, maar gelukkig was de 12-jarige Veronica mijn amiga voor die middag, zij had kennelijk al meer Engels gehad op school dan alle volwassenen uit de groep bij elkaar!

´s Avonds met een Engels kamergenootje (Ayesha, 37) uit eten geweest en wijntjes gedronken. Het is grappig om te merken hoe je elkaar als de ´oudere´ backpackers al snel opzoekt. Je ziet echt een soort 2-deling qua backpackers: de begin twintigers die vooral veel feesten en over het algemeen een zeer beperkt budget hebben, en de dertigers die wat meer te besteden hebben, veel willen zien en het ook belangrijk vinden om lekker uit eten te kunnen gaan.

Gisterochtend ben ik met de bus vertrokken uit Pucon om zo´n 9 uur later in San Carlos de Bariloche in Argentinie aan te komen. Yep, het 4e en laatste land (al kom ik waarschijnlijk nog wel terug in Chili). Bariloche ligt in het Lake District van Argentinie en wordt ook wel ´klein Zwitserland´ genoemd. De rit hier naartoe was alleen al prachtig, langs de vele meren en bergen. Vlak over de grens met Argentinie moest ik op een andere bus overstappen, waarbij ik een uur wachttijd had. Ondertussen had ik behoorlijketrek en geen eten bij me, dus wilde wat gaan kopen. Ik was alleen even vergeten datik weer in een ´nieuw´ land was en kon dus weinig met mijn Chileense Peso´s. Ookwas hier geen pinautomaat, dus helaas.... Ik raakte aan de praat met 2 schattige, nieuwsgierigeArgentijnse dames. Een van hen vond het zo zielig voor me dat ik geen eten kon halen, dat ze even later met een pak koekjes uit de supermarkt om de hoekkwam aan zetten, hoe lief is dat (en hoe lekker was dat)!Dat mensen je hier helpen als je de weg even niet weet of een hostel zoekt vind ik al heel erg behulpzaam, maar dat ze je zelfs van eten voorzien!

Op aanraden van een Nederlandse jongen zit ik hier in Bariloche in een heel leuk hostel, op de 10e verdieping van een appartementencomplex, met prachtig uitzicht over het meer (foto volgt). Bariloche is een leuk plaatsje en inderdaad erg Zwiters, je kunt hier overal fonduen en de heerlijkste chocola kopen (ik moet echt weer wat gaan hiken o.i.d!).

Vandaag met de bus 2 leuke plaatjes in de buurt bezocht. De eerste stop was bij een ski-piste waar je in zo´n 30 minuten omhoog kon klimmen voor een prachtig 360-graden uitzicht over de bergen en meren, wauw! Samen met een Engels stel en een Australische jongen ben ik vervolgens met de bus verder gegaan naar een ander plaatsje waar vandaag een festival was. De hoofdattractie van het festival washet feit dat ze hiermaaltijdenhier onder de grond bereidden, dat moesten we natuurlijk testen en was heerlijk.

Met de Australische jongen heb ik voor de komende 2 dagen een auto gehuurd om de omgeving hier verder te verkennen. Wat eenfijn vooruitzicht om even niet afhankelijk te zijn van gidsen en bussen en te kunnen stoppen waar je maar wilt. Ik kijk er erg naar uit.

Nou dat was ´m voor week 6, adios allemaal!

xxxx

Help, we kunnen het land niet uit!

Daar ben ik weer! Zoals ik gister al schreef, we hebben tickets voor de bus naar Salta kunnen bemachtigen maar dit is geen garantie dat we ook daadwerkelijk vertrekken.....

.....En inderdaad, vanmorgen stonden we bij de grens op onze bus te wachten, maar helaas! Alhoewel het hier in San Pedro de Atacama nu prachtig weer is, schijnt het in de bergen noodweer te zijn. Dit betekent dat de bergpas waar we over moeten dicht is en de verwachting is ook dat dit nog wel een dag of 5 kan duren. Flexibel als we zijn hebben we ons schema dus weer omgegooid, wat er voor mij eigenlijk op neer komt dat ik weer terug ben bij mijn oorspronkelijke plan: via Chili verder naar het zuiden en dan ter hoogte van Santiago de grens over naar Mendoza in Argentinie (deze grens is nu ook dicht, maar is waarschijnlijk morgen wel weer open). Concreet houdt dit in dat Filiz en ik vanavond de nachtbus pakken naar La Serena, een kustplaats in Chili. Misschien pakken we daar even een dagje strand mee en gaan we daarna dus via Santiago (de hoofdstad van Chili) richting Mendoza in Argentinie, dat bekend staat om zijn wijnvelden (vervelend!)

Ik heb dus ondertussen wel even tijd gehad om nog wat meer foto´s te plaatsen en ja, ze zijn allemaal echt....!

Jullie horen weer hoe dit verder afloopt en waar ik uiteindelijk terecht ben gekomen!

Adios! xxx

Week 5 - Salar de Uyuni

Week 5 – Salar de Uyuni

Ja, jullie lezen het goed: ´week 5 Salar de Uyuni´ en niet ´Spaanse lessen in Sucre´! Niets zo veranderlijk als een mens en plannen zijn er tenslotte om vanaf te wijken!

Zaterdagochtend kwam ik met de nachtbus aan in Sucre met het plan om hier een week te blijven. Ik had me erg op deze stad verheugd aangezien ik had gehoord dat het er nog mooier zou zijn dan in Cusco. En inderdaad, Sucre is een mooie stad, maar vrij klein en zeker niet mooier dan Cusco. Wat mij betreft dus niet de moeite om een week aan te spenderen. Bovendien had ik het gevoel dat ik de afgelopen 1,5 week te weinig had gezien en beleefd en begon het weer ontzettend te kriebelen om te gaan reizen. Ik ben gewend om in sneltreinvaart door landen heen te reizen en langere tijd op 1 plaats zitten is dus eigenlijk niet aan mij besteed. Nou ja, Spaans is een leuke taal, maar ik kan m´n cursus ook in Nederland wel weer oppakken! Bovendien zou ik in Sucre op Clare wachten maar inmiddels bleken onze schema´s niet meer zo goed op elkaar aan te sluiten. Het zou dus eigenlijk zonde van mijn tijd zijn om een dag of 4 op haar te moeten wachten.

Spaanse lessen dus geannuleerd en met Clare afgesproken om elkaar als het even kan in Pategonie (zuiden Argentinie) op te zoeken. Clare zodoende tijdelijk ´ingeruild´ voor een nieuw reismaatje: Filiz (35) uit Belgie, die ik op de Amazone had ontmoet!

Samen met Filiz afgelopen zondag een markt in Tarabuco (vlakbij Sucre) bezocht en maandag heb ik nog even lekker een dagje in Sucre rondgeslenterd en van het mooie weer genoten.

Dinsdagochtend ben ik met de bus naar Potosi gegaan (een stad bekend om zijn mijnen, waar Filiz ondertussen zat). Bijna mijn bus gemist omdat ik mijn was ´s ochtends nog moest ophalen en ze het hier niet zo heel nauw nemen met openingstijden! Maar zo´n drie kwartier na de beloofde openingstijd was er toch een teken van leven bij de laundry service en uiteindelijk zat ik toch nog in de geplande bus van 10.00 uur.

Dinsdagnacht zijn Filiz en ik aangekomen in Uyuni, de uitvalsbasis voor de3-daagse ´must-do´ in Bolivia: Salar de Uyuni. Deze tour gaat op dag 1 naar ´s werelds grootste zoutvlakte (12000 m2), gelegen op een hoogte van ruim 3600 meter. Ooit besloeg dit meer heel zuid-west Bolivia en na opdroging heeft het meer een grote zoutvlakte achter gelaten.

Woensdagochtend vertrokken we met een jeep, samen met een Engels stel, een Braziliaanse en een Colombiaanse, richting de Salar. De zoutvlakte is zowel in het droge als natte seizoen mooi om te bezoeken. In de regentijd staat de vlakte onder water en is het een grote spiegel. In de winter is de vlakte opgedroogd en is het dus een witte zoutmassa. Maar, lucky as we are, we kregen het beste van beide! Een deel van de vlakte was droog en een deel stond onder water, wat een prachtig gezicht. We hebben hele fotosessies gehouden op het meer (en mam, speciaal voor jou nu ook wat plaatjes met mij erop!). Helaas waren we wel even vergeten om zonnebrand te smeren en door de weerkaatsing van de zon op de witte vlakte zorgde slechts een uurtje zon voor zeer pijnlijke schouders en benen!

Dag twee van de tour was al net zo geweldig als de eerste dag. Het is zo bizar hoe een landschap in korte tijd kan veranderen. De hele dag begaven we ons tussen de 4.000 en 5.000 meter hoogte en gingen we van een omgeving met rotsformaties naar prachtige gekleurde meren vol flamingos´, om op dag 3 te eindigen met geisers en sneeuw! Ik heb zelden in korte tijd zoveel mooie en verschillende dingen gezien. Wat overigens heel leuk was, was dat het Braziliaanse meisje voor het eerst van haar leven sneeuw zag. Onderweg vroeg ze onze gids om te stoppen om even een handje sneeuw te pakken en mee te nemen in de jeep!

Donderdagochtend, dag 3, begon om 5.00 uur. Zogenaamd om de zon op te zien komen, maar ik heb ´m niet gezien! Wel hebben we in alle vroegte nog een stop gemaakt bij geisers, een hotspring en een paar meren, waarna Filiz en ik uiteindelijk om 9.15 uur bij de grens met Chili werden gedropt (de rest van de groep ging terug naar Uyuni). Ons werd hier verteld dat de bus richting Chili met een minuut of 20 zou verschijnen, om rond 10.30 te vertrekken. Maar ook wat betreft vertrektijden krijg je hier geen garanties, wat in dit geval in hield dat we pas om 14.45 uur op de bus stapten voor een ritje van amper een uur! Nu is wachten al niet mijn sterktste kant, maar wachten in de sneeuw op 4.500 meter hoogte, zonder enige voorzieningen, vergt wat geduld. Geen koffie, geen toilet en ook geen gastvrije douaniers die ons een warm onderkomen in hun kantoortje wilden bieden, dus toen het zonnetje verdween en er een storm aan kwam werd het wachten toch iets minder fijn. Maar gelukkig was er een vriendelijke Japanner die een plekje voor ons had in zijn en zijn we de 5,5 uur toch door gekomen! Er stonden overigens meerdere jeeps te wachten op de bus die vanuit Chili zou arriveren en we hebben geprobeerd om een chauffeur om te kopen om ons naar Chili te brengen. Echter, niet alles is te koop in het leven en zeker niet in dit geval aangezien de jeeps in Chili gestolen waren!

Eind van de middag kwamen we dan eindelijk aan in San Pedro de Atacama, een dorpje gelegen in de droogste woestijn ter wereld, de Atacama woestijn. Het regent hier slechts 4 dagen per jaar en ja hoor, raad eens.....die dagen zijn nu, hoe knap getimed! Dit verklaarde ook al gauw waarom we bij de grens zo lang hadden moeten wachten op een bus. Het bleek in grote delen van Chili noodweer te zijn,waardoor bergpassen waren afgesloten en wegen overstroomd.

Ons plan was om een paar dagen in San Pedro te verblijven om hier een paar mooie excursies te maken, maar door het slechte weer zijn alle tours geannuleerd! San Pedro is een leuk western-achtig dorpje met gezellige winkeltjes en heerlijk eten, maar zonder tours is hier niet zo veel te beleven. De weersvooruitzichten zijn nog onzeker en daarom hebben we vanmorgen besloten om zo snel mogelijk een bus naar Salta (Argentinie) te nemen. Deze gaan niet iedere dag en uiteraard zijn ook de bussen afhankelijk van het weer. We hebben 2 plaatsen kunnen bemachtigen voor morgenochtend, maar of we uberhaupt vertrekken blijft nog even spannend....

Al met al was het weer een mooie en bijzondere week, ik heb wederom ontzettend genoten van de mooie natuur en de leuke mensen. Ook kijk ik erg uit naar Salta, in het noorden van Argentinie, waar ik samen met Filiz een aantal dagen een auto wil gaan huren om de omgeving te verkennnen. We hebben van andere reizigers prachtige verhalen gehoord over de natuur hier en het lijkt me ook heerlijk om even niet afhankelijk te zijn van bussen en gidsen.

Tot volgende week! Geniet nog even lekker van het weekend allemaal.

Dikke kus!

Week 4 - De Amazone - muy muy muy calor

Na lang twijfelen heb ik toch besloten om een paar dagen de Amazone op te gaan. Ik twijfelde vooral omdat ik tot nu toe geen hele goede ervaringen heb met jungles en omdat het regentijd is was ik bang dat er weinig te zien zou zijn. Maar.... de nieuwsgierigheid won het en als je dan toch in Zuid-Amerika bent dan mag een Amazone-avontuur natuurlijk eigenlijk niet ontbreken.

Daarom vloog ik afgelopen maandag vanaf La Paz met de militaire luchtvaartmaatschappij TAM in een klein uurtje naar Rurrenabaque (Rurre), de uitvalsbasis voor alle jungletrips in Bolivia. Ik moet heel eerlijk bekennen dat de Amazone in Bolivia niet de echte Amazone is, maar een soort zijrivier, maar ach, water is water en bomen zijn bomen!

Dat een klein uurtje vliegen je in een totaal andere wereld kan brengen dat is wederom gebleken. Niet alleen waande ik me inderdaad gelijk in de bush-bush (de landingsbaan was niet veel meer dan een grasveldje in de jungle), maar o my god, wat een hitte! Ik kan me voorstellen dat jullie na de sneeuw en kou van de afgelopen weken graag wat warmte zouden willen, maar geloof me, niet deze warmte!

Omdat mijn 3-daagse tour naar de pampa´s, de laaglanden van de Amazone, pas de volgende dag begon, heb ik mijn tas gedropt in m´n hostel en ben ik direct naar het zwembad gegaan om hier de rest van de middag ook niet meer vandaan te komen. Wat een verademing was dit! Maar echt rust had ik hier niet, er zat namelijk een nogal brutale toekan bij het zwembad die het op mijn spullen voorzien had. Iedere keer als ik weer even het zwembad in dook dan sprong Toekie op m´n stoel en ging er met mijn koekjes vandoor. En nee, hier heb ik helaas geen foto´s van, want ik was natuurlijk te schijterig om bij Toekie in de buurt te komen!

Dinsdagochtend vroeg meldde ik met bij het kantoor van de pampa´s tour, best spannend deze eerste trip die ik alleen had gepland, maar er zouden vast leuke mensen bij me in de groep zitten......

Helaas, kort samengevat was de 3-daagse tour niet helemaal wat ik er van had verwacht en ik heb de tour dan ook ingekort tot een 2-daagse.

Het begon met mijn gezelschap, 3 Australische/Canadese erg coole dudes, die ook nog eens onverstaanbaar Engels spraken. Tot nog toe was het contact met anderen overal heel makkelijk gegaan omdat veel mensen alleen zijn en het reizen gelijk een band schept. Maar deze jongens waren denk ik net iets te stoer voor mij!

Helaas vielen de boottochtjes op de Amazone ook wat tegen en speelde de hitte en de muggen tevens een aanzienlijke rol in het plezier. Omdat ik het vorige weekend in Coroico bijna was bezweken aan alle muggenbeten, droeg ik heel verstandig een lange broek. Je zult begrijpen, dit was bloody hot! Daarnaastmoet ik ook toegeven dat het vele reizen wat verwend maakt, want ik ben niet heel snel meer onder de indruk van wat apen, vogels, een glimp van een dolfijn en een krokodil. Je wilt toch iedere keer weer iets aan je lijstje kunnen toevoegen dat je nog niet eerder hebt gezien.

We verbleven ´s nachts in een afgelegen lodge, midden op de rivier, waar ik mijn kamer deelde met de dudes! Gelukkig zat er ook een groepje meiden bij de lodge, waar het wel goed mee klikte. Zij zaten er echter al een dag langer en zouden dus de volgende dag terug gaan naar Rurre.

Na een vreselijke nacht (ik val in herhaling, maar ik heb het echt nog nooit zo heet gehad) en nog een dag met de dudes in het vooruitzicht, besloot ik mijn plannen te wijzigen en met het groepje meiden mee terug te gaan naar Rurre. Wat een goed besluit! Ik had bovendien van andere mensen al gehoord dat dag 2 wat tegenviel, dus zag weinig redenen om te blijven.

Tijdens de terugweg, 2 uur per boot en 3 uur met de auto, werden we nog wel beloond met wat mooie plaatjes. Zo hebben we het grootste knaagdier ter wereld, de capibara, een aantal keer gezien (wat een lelijk beest, zie foto´s!), hing er nog ergens een luiaard in een boom en zagen we nog wat krokodillen en stukjes dolfijn. De capibara had ik nog nooit eerder gezien (leeft ook alleen in Zuid-Amerika), dus ik was natuurlijk dolgelukkig dat ik deze aan mijn lijstje kon toevoegen!

Terug in Rurre heb ik met de andere meiden (2 Australische en 1 Vlaamse) een kamer gedeeld en zijn we gezellig samen uit eten geweest. De volgende dag vlogen zij terug naar La Paz (en ik pas een dag later) en heb ik me weer bij het zwembad geinstalleerd. Dit was echter voor vrij korte duur en dat kwam niet door vriend Toekie, maar waarschijnlijk door de heerlijke broodjes van de Franse bakkerij in het dorp. Ik zal jullie de details besparen, maar ik heb nog meerdere dagen van deze heerlijke broodjes mogen ´genieten´.

Na terugkeer in La Paz heb ik dezelfde avond de nachtbus genomen naar Sucre, waar ik vanochtend ben aangekomen. Een hele mooie koloniale universiteitsstad met een (ondanks de 2800 meter hoogte) heerlijk klimaat. Maandag starten hier mijn Spaanse lessen en morgen ga ik met het Vlaamse meisje dat ik op de Amazone heb ontmoet naar een zondagsmarkt.

Al met al was dit dus niet helemaal mijn week. Toch geniet ik nog steeds volop hoor en ook ziek zijn en minder goede ervaringen horen bij een reis als deze.

Zeker op momenten dat je jewat minder voelt is het ontzettend fijn om even contact te kunnen hebben met het thuisfront en te horen en lezen dat iedereen meeleeft, echt super lief! Maar, no worries, zoals ik al schreef, het gaat nog steeds top hoor, ik kijk uit naar de komende 8 weken!

Liefs Suzanne

PS: goed nieuws, ik heb een programma´tje ontdekt waarmee ik foto´s kan verkleinen. Vanaf nu zal ik dus proberen watminder ´zuunig´ te zijn met het plaatsen van foto´s!