Na lang twijfelen heb ik toch besloten om een paar dagen de Amazone op te gaan. Ik twijfelde vooral omdat ik tot nu toe geen hele goede ervaringen heb met jungles en omdat het regentijd is was ik bang dat er weinig te zien zou zijn. Maar.... de nieuwsgierigheid won het en als je dan toch in Zuid-Amerika bent dan mag een Amazone-avontuur natuurlijk eigenlijk niet ontbreken.

Daarom vloog ik afgelopen maandag vanaf La Paz met de militaire luchtvaartmaatschappij TAM in een klein uurtje naar Rurrenabaque (Rurre), de uitvalsbasis voor alle jungletrips in Bolivia. Ik moet heel eerlijk bekennen dat de Amazone in Bolivia niet de echte Amazone is, maar een soort zijrivier, maar ach, water is water en bomen zijn bomen!

Dat een klein uurtje vliegen je in een totaal andere wereld kan brengen dat is wederom gebleken. Niet alleen waande ik me inderdaad gelijk in de bush-bush (de landingsbaan was niet veel meer dan een grasveldje in de jungle), maar o my god, wat een hitte! Ik kan me voorstellen dat jullie na de sneeuw en kou van de afgelopen weken graag wat warmte zouden willen, maar geloof me, niet deze warmte!

Omdat mijn 3-daagse tour naar de pampa´s, de laaglanden van de Amazone, pas de volgende dag begon, heb ik mijn tas gedropt in m´n hostel en ben ik direct naar het zwembad gegaan om hier de rest van de middag ook niet meer vandaan te komen. Wat een verademing was dit! Maar echt rust had ik hier niet, er zat namelijk een nogal brutale toekan bij het zwembad die het op mijn spullen voorzien had. Iedere keer als ik weer even het zwembad in dook dan sprong Toekie op m´n stoel en ging er met mijn koekjes vandoor. En nee, hier heb ik helaas geen foto´s van, want ik was natuurlijk te schijterig om bij Toekie in de buurt te komen!

Dinsdagochtend vroeg meldde ik met bij het kantoor van de pampa´s tour, best spannend deze eerste trip die ik alleen had gepland, maar er zouden vast leuke mensen bij me in de groep zitten......

Helaas, kort samengevat was de 3-daagse tour niet helemaal wat ik er van had verwacht en ik heb de tour dan ook ingekort tot een 2-daagse.

Het begon met mijn gezelschap, 3 Australische/Canadese erg coole dudes, die ook nog eens onverstaanbaar Engels spraken. Tot nog toe was het contact met anderen overal heel makkelijk gegaan omdat veel mensen alleen zijn en het reizen gelijk een band schept. Maar deze jongens waren denk ik net iets te stoer voor mij!

Helaas vielen de boottochtjes op de Amazone ook wat tegen en speelde de hitte en de muggen tevens een aanzienlijke rol in het plezier. Omdat ik het vorige weekend in Coroico bijna was bezweken aan alle muggenbeten, droeg ik heel verstandig een lange broek. Je zult begrijpen, dit was bloody hot! Daarnaastmoet ik ook toegeven dat het vele reizen wat verwend maakt, want ik ben niet heel snel meer onder de indruk van wat apen, vogels, een glimp van een dolfijn en een krokodil. Je wilt toch iedere keer weer iets aan je lijstje kunnen toevoegen dat je nog niet eerder hebt gezien.

We verbleven ´s nachts in een afgelegen lodge, midden op de rivier, waar ik mijn kamer deelde met de dudes! Gelukkig zat er ook een groepje meiden bij de lodge, waar het wel goed mee klikte. Zij zaten er echter al een dag langer en zouden dus de volgende dag terug gaan naar Rurre.

Na een vreselijke nacht (ik val in herhaling, maar ik heb het echt nog nooit zo heet gehad) en nog een dag met de dudes in het vooruitzicht, besloot ik mijn plannen te wijzigen en met het groepje meiden mee terug te gaan naar Rurre. Wat een goed besluit! Ik had bovendien van andere mensen al gehoord dat dag 2 wat tegenviel, dus zag weinig redenen om te blijven.

Tijdens de terugweg, 2 uur per boot en 3 uur met de auto, werden we nog wel beloond met wat mooie plaatjes. Zo hebben we het grootste knaagdier ter wereld, de capibara, een aantal keer gezien (wat een lelijk beest, zie foto´s!), hing er nog ergens een luiaard in een boom en zagen we nog wat krokodillen en stukjes dolfijn. De capibara had ik nog nooit eerder gezien (leeft ook alleen in Zuid-Amerika), dus ik was natuurlijk dolgelukkig dat ik deze aan mijn lijstje kon toevoegen!

Terug in Rurre heb ik met de andere meiden (2 Australische en 1 Vlaamse) een kamer gedeeld en zijn we gezellig samen uit eten geweest. De volgende dag vlogen zij terug naar La Paz (en ik pas een dag later) en heb ik me weer bij het zwembad geinstalleerd. Dit was echter voor vrij korte duur en dat kwam niet door vriend Toekie, maar waarschijnlijk door de heerlijke broodjes van de Franse bakkerij in het dorp. Ik zal jullie de details besparen, maar ik heb nog meerdere dagen van deze heerlijke broodjes mogen ´genieten´.

Na terugkeer in La Paz heb ik dezelfde avond de nachtbus genomen naar Sucre, waar ik vanochtend ben aangekomen. Een hele mooie koloniale universiteitsstad met een (ondanks de 2800 meter hoogte) heerlijk klimaat. Maandag starten hier mijn Spaanse lessen en morgen ga ik met het Vlaamse meisje dat ik op de Amazone heb ontmoet naar een zondagsmarkt.

Al met al was dit dus niet helemaal mijn week. Toch geniet ik nog steeds volop hoor en ook ziek zijn en minder goede ervaringen horen bij een reis als deze.

Zeker op momenten dat je jewat minder voelt is het ontzettend fijn om even contact te kunnen hebben met het thuisfront en te horen en lezen dat iedereen meeleeft, echt super lief! Maar, no worries, zoals ik al schreef, het gaat nog steeds top hoor, ik kijk uit naar de komende 8 weken!

Liefs Suzanne

PS: goed nieuws, ik heb een programma´tje ontdekt waarmee ik foto´s kan verkleinen. Vanaf nu zal ik dus proberen watminder ´zuunig´ te zijn met het plaatsen van foto´s!