Week 5 – Salar de Uyuni

Ja, jullie lezen het goed: ´week 5 Salar de Uyuni´ en niet ´Spaanse lessen in Sucre´! Niets zo veranderlijk als een mens en plannen zijn er tenslotte om vanaf te wijken!

Zaterdagochtend kwam ik met de nachtbus aan in Sucre met het plan om hier een week te blijven. Ik had me erg op deze stad verheugd aangezien ik had gehoord dat het er nog mooier zou zijn dan in Cusco. En inderdaad, Sucre is een mooie stad, maar vrij klein en zeker niet mooier dan Cusco. Wat mij betreft dus niet de moeite om een week aan te spenderen. Bovendien had ik het gevoel dat ik de afgelopen 1,5 week te weinig had gezien en beleefd en begon het weer ontzettend te kriebelen om te gaan reizen. Ik ben gewend om in sneltreinvaart door landen heen te reizen en langere tijd op 1 plaats zitten is dus eigenlijk niet aan mij besteed. Nou ja, Spaans is een leuke taal, maar ik kan m´n cursus ook in Nederland wel weer oppakken! Bovendien zou ik in Sucre op Clare wachten maar inmiddels bleken onze schema´s niet meer zo goed op elkaar aan te sluiten. Het zou dus eigenlijk zonde van mijn tijd zijn om een dag of 4 op haar te moeten wachten.

Spaanse lessen dus geannuleerd en met Clare afgesproken om elkaar als het even kan in Pategonie (zuiden Argentinie) op te zoeken. Clare zodoende tijdelijk ´ingeruild´ voor een nieuw reismaatje: Filiz (35) uit Belgie, die ik op de Amazone had ontmoet!

Samen met Filiz afgelopen zondag een markt in Tarabuco (vlakbij Sucre) bezocht en maandag heb ik nog even lekker een dagje in Sucre rondgeslenterd en van het mooie weer genoten.

Dinsdagochtend ben ik met de bus naar Potosi gegaan (een stad bekend om zijn mijnen, waar Filiz ondertussen zat). Bijna mijn bus gemist omdat ik mijn was ´s ochtends nog moest ophalen en ze het hier niet zo heel nauw nemen met openingstijden! Maar zo´n drie kwartier na de beloofde openingstijd was er toch een teken van leven bij de laundry service en uiteindelijk zat ik toch nog in de geplande bus van 10.00 uur.

Dinsdagnacht zijn Filiz en ik aangekomen in Uyuni, de uitvalsbasis voor de3-daagse ´must-do´ in Bolivia: Salar de Uyuni. Deze tour gaat op dag 1 naar ´s werelds grootste zoutvlakte (12000 m2), gelegen op een hoogte van ruim 3600 meter. Ooit besloeg dit meer heel zuid-west Bolivia en na opdroging heeft het meer een grote zoutvlakte achter gelaten.

Woensdagochtend vertrokken we met een jeep, samen met een Engels stel, een Braziliaanse en een Colombiaanse, richting de Salar. De zoutvlakte is zowel in het droge als natte seizoen mooi om te bezoeken. In de regentijd staat de vlakte onder water en is het een grote spiegel. In de winter is de vlakte opgedroogd en is het dus een witte zoutmassa. Maar, lucky as we are, we kregen het beste van beide! Een deel van de vlakte was droog en een deel stond onder water, wat een prachtig gezicht. We hebben hele fotosessies gehouden op het meer (en mam, speciaal voor jou nu ook wat plaatjes met mij erop!). Helaas waren we wel even vergeten om zonnebrand te smeren en door de weerkaatsing van de zon op de witte vlakte zorgde slechts een uurtje zon voor zeer pijnlijke schouders en benen!

Dag twee van de tour was al net zo geweldig als de eerste dag. Het is zo bizar hoe een landschap in korte tijd kan veranderen. De hele dag begaven we ons tussen de 4.000 en 5.000 meter hoogte en gingen we van een omgeving met rotsformaties naar prachtige gekleurde meren vol flamingos´, om op dag 3 te eindigen met geisers en sneeuw! Ik heb zelden in korte tijd zoveel mooie en verschillende dingen gezien. Wat overigens heel leuk was, was dat het Braziliaanse meisje voor het eerst van haar leven sneeuw zag. Onderweg vroeg ze onze gids om te stoppen om even een handje sneeuw te pakken en mee te nemen in de jeep!

Donderdagochtend, dag 3, begon om 5.00 uur. Zogenaamd om de zon op te zien komen, maar ik heb ´m niet gezien! Wel hebben we in alle vroegte nog een stop gemaakt bij geisers, een hotspring en een paar meren, waarna Filiz en ik uiteindelijk om 9.15 uur bij de grens met Chili werden gedropt (de rest van de groep ging terug naar Uyuni). Ons werd hier verteld dat de bus richting Chili met een minuut of 20 zou verschijnen, om rond 10.30 te vertrekken. Maar ook wat betreft vertrektijden krijg je hier geen garanties, wat in dit geval in hield dat we pas om 14.45 uur op de bus stapten voor een ritje van amper een uur! Nu is wachten al niet mijn sterktste kant, maar wachten in de sneeuw op 4.500 meter hoogte, zonder enige voorzieningen, vergt wat geduld. Geen koffie, geen toilet en ook geen gastvrije douaniers die ons een warm onderkomen in hun kantoortje wilden bieden, dus toen het zonnetje verdween en er een storm aan kwam werd het wachten toch iets minder fijn. Maar gelukkig was er een vriendelijke Japanner die een plekje voor ons had in zijn en zijn we de 5,5 uur toch door gekomen! Er stonden overigens meerdere jeeps te wachten op de bus die vanuit Chili zou arriveren en we hebben geprobeerd om een chauffeur om te kopen om ons naar Chili te brengen. Echter, niet alles is te koop in het leven en zeker niet in dit geval aangezien de jeeps in Chili gestolen waren!

Eind van de middag kwamen we dan eindelijk aan in San Pedro de Atacama, een dorpje gelegen in de droogste woestijn ter wereld, de Atacama woestijn. Het regent hier slechts 4 dagen per jaar en ja hoor, raad eens.....die dagen zijn nu, hoe knap getimed! Dit verklaarde ook al gauw waarom we bij de grens zo lang hadden moeten wachten op een bus. Het bleek in grote delen van Chili noodweer te zijn,waardoor bergpassen waren afgesloten en wegen overstroomd.

Ons plan was om een paar dagen in San Pedro te verblijven om hier een paar mooie excursies te maken, maar door het slechte weer zijn alle tours geannuleerd! San Pedro is een leuk western-achtig dorpje met gezellige winkeltjes en heerlijk eten, maar zonder tours is hier niet zo veel te beleven. De weersvooruitzichten zijn nog onzeker en daarom hebben we vanmorgen besloten om zo snel mogelijk een bus naar Salta (Argentinie) te nemen. Deze gaan niet iedere dag en uiteraard zijn ook de bussen afhankelijk van het weer. We hebben 2 plaatsen kunnen bemachtigen voor morgenochtend, maar of we uberhaupt vertrekken blijft nog even spannend....

Al met al was het weer een mooie en bijzondere week, ik heb wederom ontzettend genoten van de mooie natuur en de leuke mensen. Ook kijk ik erg uit naar Salta, in het noorden van Argentinie, waar ik samen met Filiz een aantal dagen een auto wil gaan huren om de omgeving te verkennnen. We hebben van andere reizigers prachtige verhalen gehoord over de natuur hier en het lijkt me ook heerlijk om even niet afhankelijk te zijn van bussen en gidsen.

Tot volgende week! Geniet nog even lekker van het weekend allemaal.

Dikke kus!