.......oftewel, ik ben erg happy! Want wat was deze eerste echte reisweek mooi. Na een week Spaanse les in Cusco, veel nieuwe mensen en acclimatiseren was ik helemaal klaar voor het grote avontuur! Samen met Marcel (NL, ontmoet op de Spaanse school) had ik een weekendtrip naar Machu Picchu geboekt, de Incastad gelegen op 2400 m tussen de Andesbergen. Vroeger is deze stad nooit ontdekt door de Spanjaarden en daarom nog volledig in tact. Deze must-see in Peru stond al jaren op mijn lijstje, dus ik kon niet wachten!

Zaterdagochtend vertrokken we eerst richting de Sacred Valley, een vallei in de omgeving van Cusco, waar ook nog veel bouwwerken uit de oude Incatijd te zien zijn. Een mooie opwarmer voor het echte werk! Met een oude boemel vertrokken we richting het spuuglelijke Aguas Caliente, een dorpje dat als uitvalsbasis voor de Machu Picchu dient en duidelijk leeft van het toerisme.

De volgende ochtend om half 6 vertrokken we dan eindelijk met de bus richting Machu Picchu, zo vroeg omdat we de zonsopgang wilden zien. Dit is helaas niet gelukt, want het was te bewolkt. We waren echter wel een van de eerste bezoekers en het voelde daarom even alsof we de stad voor onszelf hadden. En WAUW, wat was het mooi! We hebben er uren rondgelopen en bleven maar foto\'s maken! Voor een nog beter uitzicht was het ook mogelijk om de Huayna Picchu, een naast gelegen berg te beklimmen. Deze berg was echter zo steil, dat dit een onmogelijke opgave leek te zijn. Maar nieuwsgierig als we waren gingen we natuurlijk toch omhoog! Het was inderdaad een pittige klim, maar bovenop werden we beloond met een nog mooier uitzicht over de stad. Moe, bezweet en zeer voldaan keerden die avond terug in Cusco.

Omdat Marcel en ik voor Peru hetzelfde plan hadden, besloten we nog even samen verder te reizen. Maandag overdag brachten we in Cusco door en \'s avonds namen we de nachtbus richting de volgende bestemming: de Colca Canyon. In deze prachtige kloof, 2x zo diep als de Grand Canyon, hebben we een 2-daagse hike gedaan.

De eerste dag begonnen we op een hoogte van ca. 3400 meter en zijn we in ongeveer 6 uur ruim 1200 meter afgedaald. Uit eerdere hike-ervaringen wist ik dat down-hill veel zwaarder zou worden dan up-hill en dat was inderdaad ook nu het geval! Al vanaf het eerste uur konden we het plaatsje waar we die nacht zouden slapen heel in de verte, in het piepklein zien liggen. En wat was het een lange, zware afdaling voor we daar halverwege de middag eindelijk aankwamen! Gelukkig maakte het zicht een hoop goed, echt prachtig die bruin/oranje-achtige uitgeslepen rotspartijen, groene bergen met in de verte besneeuwde toppen, een kolkende rivier en de vele cactussen. Bovendien verkeerden we in goed gezelschap, de teckel van het hostel waar we de vorige nacht hadden geslapen liep gezellig met ons mee. We dachten dat ie dit vast vaker deed, maar de volgende dag bleek dat de eigenaar erg ongerust was geweest!

Na een welverdiende plons in het zwembad (dat we dus uren voor aankomst al hadden zien liggen!), een bord spaghetti van de heer des huizes en een overnachting in een schattig rieten hutje, vertrokken we de volgende ochtend om 7 uur weer richting het beginpunt van de vorige dag. Zelden heb ik zo erg tegen een wandeling opgezien. Ik kon m\'n ene been amper voor m\'n andere krijgen en we hadden 3 uur klimmen (1000 meter omhoog in totaal) in het vooruitzicht! Maar aangezien dit de enige weg terug was, had ik weinig keus. Gelukkig verscheen er na een kleine 3 uur ploeteren licht aan het eind van de tunnel, I made it! Wat was het heerlijk om weer op een geasfalteerde, vlakke weg te lopen en wat smaakte de hamburger goed! Alhoewel het 2 hele zware dagen waren en ik de dagen erna amper de stoep meer af kwam, zou ik de tocht zo weer opnieuw doen, want het was het absoluut waard.

Na wederom een lange busrit (we hebben deze week 1,5 dag in bussen doorgebracht) en een overnachting in de koloniale, maar verder weinig boeiende stad Arequipa, vertrokken we alweer richting ons eindpunt in Peru: het Titicacameer.

Het Titicacameer ligt op de grens met Bolivia en is met een kleine 4000 meter het hoogst bevaarbare meer ter wereld (al heeft de Lonely Planet daar weer andere ideeen over, maar ach!). Ik heb net als de eerste paar dagen in Cusco wederom flink last gehad van de hoogte. Van hoofdpijn en kortademigheid tot heel moe en tintelende handen en voeten, ik geloof dat ik het hele lijstje met mogelijke symptomen zo weer af kon vinken! Veel hoger dan dit wordt het hierna echter niet meer, dus ik ben er nu als het goed is vanaf.

We hadden gehoord en gelezen dat de Peruaanse kant van het Titicacameer minder interessant zou zijn dan de Boliviaanse kant. Onze verwachtingen waren dus niet al te hoog en dat was maar goed ook! We hebben 1 dag gespendeerd aan een bezoek aan verschillende eilandjes. De eerste eilandengroep, Uros, bestaat uit kleine rieten eilandjes waar in totaal slechts 6 gezinnen, onder hele primitieve omstandigheiden wonen. In de plenzende regen mochten we hier even een half uurtje rondkijken, maar het stelde weinig voor. Ook het volgende eilandbezoek leek vooral bedoeld om de locale economie te spekken. Nou ja, dit soort dagen horen er ook bij en op 12 weken geeft dat helemaal niets!

Vandaag zijn we met de bus de grens overgegaan en inmiddels zijn we dus in Bolivia aangekomen. Het was nog even spannend bij de grens, want Marcel mocht in eerste instantie het land niet uit en moest zich melden bij de politie! O jee, het hoofdstuk \'migratieproblemen\' hadden we nog niet gehad tijdens de Spaanse lessen! Gelukkig liep het met een sisser af en kreeg hij alsnog zijn stempel, maar je schrikt toch even!

We zitten nu in het gezellige havenplaatsje Copacabana en hebben vandaag voor het eerst in 2 weken in korte broek op het terras gezeten, wat heerlijk was dat! Morgenochtend pakken we de boot naar het nabij gelegen Isla del Sol waar we gaan wandelen en overnachten. Daarna reizen we door naar La Paz en vanaf daar gaan we ieder onze eigen weg. Dan begint voor mij dus het alleen reizen (al heb ik wel wel al met een Engels meisje van de Spaanse lessen in Cusco afgesproken, dus heb alweer wat gezelschap in het vooruitzicht!).

Waarschijnlijk ga ik vanaf La Paz een paar dagen richting de jungle en daarna ga ik door naar Sucre, wat een hele mooie stad schijnt te zijn. Ik denk erover om hier nog een week Spaanse lessen te gaan volgen. Het is namelijk zo leuk om Spaans te praten met de locals, maar alhoewel ik me al best een beetje kan redden, hele mooie volzinnen komen er nog niet uit!

Nou goed, hoe een en ander verder verloopt horen jullie in mijn volgende update. Ik heb het in ieder geval ontzettend naar mijn zin. In 2 weken tijd heb ik al zoveel mooie dingen gezien en leuke mensen ontmoet. Wat heel leuk is, is dat je in een enorm continent als Zuid-Amerika continue dezelfde mensen tegenkomt. Iedereen volgt kennelijk tocht een beetje de standaard gebaande paden.

Het is trouwens erg leuk om al jullie reacties te lezen en te weten dat jullie mij volgen. Mocht je overigens hier en daar wat leestekens missen, dat kan kloppen, de toetsenborden zijn hier een tikkeltje anders!

Ik hoop dat het goed gaat met iedereen en dat jullie de koude dagen een beetje goed doorkomen. Tot snel maar weer.

Liefs, Suzanne